Απλά, σκόρπια είπαμε! Τι περίμενες;

Μπορεί να έχει πολλά χρόνια που δημιουργήθηκε αυτό το ιστολόγιο, όμως μάλλον θα αρχίσει να παίρνει τώρα  πνοή...
Πάντα χρειάζεται κάτι για να σε εμπνεύσει. Τότε κοιτούσες την οθόνη και δεν έβλεπες τίποτα...τώρα μόνο λέξεις, λέξεις ασυνάρτητες, σκέψεις μπερδεμένες που ζητούν να πάρουν και αυτές με τη σειρά τους ζωή. Ζητούν παρέα, θα τη βρουν άραγε; Θα τις επιλέξουν ή θα κάνουν και αυτές την μικρή τους βόλτα και θα χαθούν όπως και τόσες άλλες δίχως συντροφιά;
Ξέρεις είναι και εκείνα τα "κρυφά" που πιο φανερά δεν γίνονται αλλά και που δεν ξέρεις πώς να τα πεις...τουλάχιστον αυτές προσπαθούν. Αρκούν όμως;
Κάποιοι πιστεύουν ότι ένα βλέμμα φτάνει και αναρωτιέμαι κατάφερε ποτέ κανείς να τα πει όλα με τα μάτια; Ένα βλέμμα δεν φτάνει και δεν φτάνει όταν δεν έχεις χρόνο, όταν δεν έχεις τρόπο αλλά και όταν απλά δεν έχεις υπολογίσει όλα τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα...μάτια και τα υπόλοιπα γενικά...Ή καλύτερα...τα υπόλοιπα ειδικά....
Ίσως να είναι η πιθανή έλλειψη τόλμης που δεν καταφέρνεις να μιλήσεις και...τότε γιατί τώρα μπορείς;
Απλώς γιατί αυτό μπορεί να μείνει αόρατο από σένα για χρόνια, πιθανόν για πάντα. Είναι εσύ...χωρίς εσένα. Είναι όλα, αλλά για σένα τίποτα...Είμαι εδώ για σένα, αλλά εσύ εκεί για σένα...